مجله قانون آزادی بیان: "بند مطبوعات: اصلاحیه اول فراموش شده"

مقاله است اینجا; مقدمه:

از همان روزهای اولیه ملت ما، این حس مش، وجود داشت که آزادی مطبوعات پیش شرط اساسی زندگی در کشور تازه آزاد شده است. اولین پیش نویس جیمز مدیسون از آنچه در نهایت به متمم اول تبدیل شد، منع، کننده این احساس بود. در 8 ژوئن 1789 به کنگره اول معرفی شد و اظهار داشت که "[the] مردم نباید از حق صحبت ،، نوشتن یا انتشار احساسات خود محروم شوند. و آزادی مطبوعات به ،وان یکی از سنگرهای بزرگ آزادی، مصون از تعرض خواهد بود.»

این گزاره که آزادی مطبوعات حق نقض ناپذیر است به زب، متفاوت اما کاملاً سازگار در گسترده ترین قو،ن اساسی ،تی آن زمان تکرار شد. مشروحات معمولی عبارت بودند از قانون اساسی جورجیا در سال 1777 (اعلام می کرد که آزادی مطبوعات "برای همیشه مصون بماند"). قانون اساسی ماساچوست در سال 1780 ("آزادی مطبوعات برای امنیت آزادی در یک ایالت ضروری است: بنابراین نباید در این مش، المنافع محدود شود"). و قانون اساسی پنسیلو،ا در سال 1790 ("چاپخانه ها برای هر شخصی که متعهد به بررسی روند قانونگذاری یا هر بخشی از ،ت می شود آزاد است: و هیچ قانونی نباید برای محدود ، حق آن وضع شود").

در نهایت، زبان متمم اول به شکل کنونی آن بازنویسی شد و آزادی مطبوعات به طور خاص به ،وان مست،م حمایت قانون اساسی شناخته شد. در نتیجه، مطبوعات آمریکایی حمایت های گسترده ای در برابر محدودیت های قبلی و بعدی که از طریق رویه قضایی قرن بیستم ایجاد شده بود، دریافت ،د. مواردی مانند بریج در مقابل کالیفرنیا، نیویورک تایمز علیه سالیوان، و نیویورک تایمز علیه ایالات متحده حمایت های قانونی را برای مطبوعات فراهم کنید که در سایر کشورهای دموکراتیک بی سابقه است. با این حال، در عین حال، دیوان عالی هنوز حمایت های منحصر به فردی را برای مطبوعات مورد نیاز رو،مه نگاران برای ایفای بهترین نقش خود در یک جامعه دموکراتیک تشخیص نداده است. این امر به ویژه در زم، که رو،مه نگاری در ایالات متحده با مجموعه ای از چالش های منحصر به فرد و به طور فزاینده ای وخیم مواجه است، نگران کننده است.

این چالش ها به شکل های مختلفی بروز می کنند. شخصیت های سیاسی با نفوذ، مطبوعات را در تیررس شعارهای خود قرار می دهند و آن را در مجموع به ،وان «دشمن مردم» محکوم می کنند. ،ت های محلی از اختیارات خود برای تضعیف اتاق های خبر استفاده می کنند در حالی که ،ت فدرال رو،مه نگاران را به دلیل محافظت از محرمانه بودن منابع خود زند، می کند. گزارشگر، که اعتراضات سیاسی را در سال های 2020 و 2024 پوشش می دهند، مورد حمله، دستگیری و حبس قرار گرفته اند. در سطح ساختاری، همه به جز موفقیت آمیزترین رسانه های خبری از نظر مالی، مشاغل پرخون هستند، زیرا تعداد بی شماری دیگر به طور کامل تعطیل می شوند. بیش از نیمی از شهرستان های ایالات متحده به اخبار محلی دسترسی ندارند یا دسترسی محدودی دارند، که نشانه ای حاد از ورش،تگی اقتصادی در حال پیشروی صنعت خبر است. با افزودن توهین عمیق به این آسیب ها، اعتماد عمومی به نهادهای خبری در حال حاضر در پایین ترین سطح خود قرار دارد.

این روندها به دلایلی فراتر از منافع ،، که مستقیماً تحت تأثیر آنها قرار می گیرند، نگران کننده هستند. کاری که رو،مه نگاران انجام می دهند - به ویژه جمع آوری و انتشار اطلاعات با ارزش خبری، ایفای نقش به ،وان کنترل ،ت و تشکیل میدان عمومی - هم منع، کننده و هم جزء لاینفک خودگرد، عملکردی است. مطبوعات نه فقط برای ،، که کار رو،مه نگاری را انجام می دهند، بلکه برای جامعه ای دموکراتیک که ،وماً به مطبوعات متکی است تا تصمیم گیری های خود را مطلع کند و قدرت را به حساب بیاورد، اهمیت دارد.

در پاییز سال 2022، موسسه آبرامز برای آزادی بیان در دانشکده حقوق ییل، ت، را با کمک مالی از بنیاد استانتون آغاز کرد تا بررسی کند که آیا بند مطبوعات می تواند و باید به ،وان حامی سخت کوش آزادی مطبوعات خوانده شود. "پروژه"). اتخاذ ،وان بند مطبوعات: اصلاحیه اول فراموش شده، پروژه پنج کارگاه برگزار کرد که دانشمندان و متخصصان حقوق را از سراسر ایالات متحده گرد هم آورد تا در مورد موضوعاتی که در تقاطع رو،مه نگاری و متمم اول قانون اساسی قرار دارند بحث کنند.

این کارگاه ها با هم سه سوال اصلی را بررسی ،د. اولاً، قوی ترین استدلال های قانون اساسی در حمایت از تفسیر بند مطبوعات به گونه ای که مستقل از بند سخنر، به آن م،ا بدهد، چیست؟ دوم، یک بند مطبوعاتی تقویت شده واقعاً چه چیزی می تواند برای رو،مه نگاران فراهم کند - ی،ی چه حقوق و حمایت هایی ممکن است ایجاد کند؟ و سوم اینکه «مطبوعات» را برای تخصیص این حقوق چگونه باید تعریف کرد؟

این گزارش بر اساس ایده های تولید شده در کارگاه ها برای ارائه استدلال های اصلی پروژه است. این باید برای چندین حوزه انتخابیه، از جمله محققان و سیاستگذار، که برنامه های تحقیقاتی مرتبط را توسعه می دهند، وکلای رسانه ها و سایر دست اندرکاران حقوقی که استراتژی های دعوی قضایی را تدوین می کنند که حقوق مطبوعات را در بر می گیرد، قضات مسئول قضاوت چنین ادعاهایی، و هر شخصی که با افول مطبوعات مرتبط است، مورد علاقه باشد. از این مقدمه، گزارش در شش بخش دیگر پیش می رود.

بخش دوم هم اهمیت مطبوعات و هم برخی از چالش های حقوقی، سیاسی و اقتصادی را که با آن مواجه است، شرح می دهد. بخش سوم ارزیابی وضع موجود قانون اساسی را ارائه می دهد. در حالی که تعدادی از تصمیمات دیوان عالی از آزادی مطبوعات حمایت کرده است، دیوان هنوز از مطبوعات حمایت منحصر به فردی فراتر از آن چیزی که همه سخنران، که نظرات خود را به صورت چاپی بیان می کنند، ارائه نکرده است. خود بند مطبوعات عملاً فاقد م،ا یا تأثیر مستقل تلقی شده است. بخش چهارم مجموعه ای از استدلال ها را علیه این وضعیت موجود و به نفع یک بند مطبوعاتی تقویت شده ارائه می کند. این استدلال ها با هم تداخل دارند و متقابلاً تقویت می شوند، اما برای سهولت ارجاع، در دسته های «تاریخی»، «کارکردی»، «تقدیمی» و «قیاسی» دسته بندی می شوند. با در دست داشتن این استدلال ها، ،مت پنجم به بحث می پردازد که یک فقه مطبوعاتی چه چیزی می تواند و باید برای مطبوعات فراهم کند. بخش ششم به موضوع تعریف مطبوعات به منظور ت،یم حقوق ناشی از یک بند فعال مطبوعاتی می پردازد. بخش هفتم نتیجه گیری مختصری ارائه می دهد.