تفاوت بین جاسوسی توسط بالون در مقابل ماهواره چیست؟ | مایکل سی دورف | حکم

،ت چین در رابطه با بالون نظارتی که ایالات متحده پس از تکمیل پرواز بین قاره ای خود در اوایل ماه جاری توسط بالون سرنگون کرد، مشکل اعتبار دارد. از یک سو، چین مدعی است که ایالات متحده یک بالن هواشناسی را که از مسیر منحرف شده بود، سرنگون کرد. از سوی دیگر، چین آمریکا را به اجرای برنامه نظارتی خود به صورت بالون متهم کرده است که بارها به حریم هوایی چین حمله کرده است – ادعایی که ایالات متحده آن را نادرست رد می کند..

مطمئناً ادعاهای چین از نظر منطقی متناقض نیستند. این امکان وجود دارد که ناوگان ظاهری بالن های نظارتی چینی صرفاً مشاهدات هواشناسی انجام می دهند در حالی که ایالات متحده متخلف واقعی است. اما داده هایی که ایالات متحده اعلام کرده از طبقه بندی خارج می کند، احتمالاً حفظ نیمه اول این ادعا را غیرممکن می کند. برای اینکه بد،د باد از کدام طرف می وزد نیازی به هواشناسی ندارید.

در همین حال، در مورد چیستی گرایی چین چطور؟ اجازه دهید اجازه دهیم که چین دروغ می گوید (یا اشتباه می کند) و این ایالات متحده بالن های نظارتی را بر فراز جمهوری خلق اجرا نمی کند. پس چی؟ هیچ ، انکار نمی کند که ایالات متحده و سایر کشورهایی که توانایی انجام این کار را دارند، از ماهواره های تجسسی استفاده می کنند که به قلمرو حاکمان خارجی نگاه می کنند. تفاوت بین بالون و ماهواره چیست؟

علم بالون ها و ماهواره ها

برای هر ،ی که در ک، های علوم دبیرستان توجه کرده است، پاسخ به این سوال نسبتاً آسان است. بالون‌ها – خواه ناوبری و نیروی محرکه کنترل‌شده را داشته باشند، همانطور که ظاهراً بالون نظارتی چینی انجام می‌داد – بالا می‌مانند زیرا پر از گازهای سبک‌تر از هوای اطراف هستند. با بالا آمدن بالون، هوای بیرون رقیق تر می شود، به طوری که بالون و محموله آن در نهایت از جو اطراف آن بیشتر می شود. سبک‌ترین بادکنک‌ها می‌توانند آن را به استراتوسفر پایین‌تر برسانند، اما نه بالاتر. ماهواره تجسسی چینی که ایالات متحده سرنگون کرد، در فاصله 11 مایلی از سطح زمین – در ،مت پایینی استراتوسفر – پرواز می کرد.

در مقابل، ماهواره ها مدار خود را از طریق شتاب حفظ می کنند. یک جسم می تواند در مداری پایدار به دور زمین باقی بماند اگر تکانه “افقی” آن با کشش گرانشی زمین مطابقت داشته باشد به طوری که به جای سقوط به زمین، به دور زمین “سقوط” کند. اگر تکانه جسم بر گرانش زمین غلبه کند، یا در مداری دورتر قرار می گیرد یا به سرعت فرار می رسد و به فضا می رود.

می‌تو،م از قانون گرانش جه، نیوتن و برخی مح،ات نسبتاً ساده استفاده کنیم تا نشان دهیم که هرچه یک ماهواره به زمین نزدیک‌تر باشد، برای حفظ مداری پایدار باید سریع‌تر حرکت کند. (سرعت مورد نیاز به طور مع، با جذر فاصله از مرکز زمین تغییر می کند.) با این حال، حتی یک ماهواره با حرکت سریع نیز نمی تواند مدار ثابتی را در جو زمین حفظ کند زیرا کشش هوای اطراف باعث کاهش سرعت ماهواره و هدایت مدار آن می شود. پوسیدگی بر این اساس، ماهواره ها حتی در مدار به اصطلاح پایین زمین صدها مایل بالاتر از سطح زمین هستند و حد پایین نظری آن حدود صد مایل است..

بنابراین ما پاسخی تقریبی و آماده برای این سوال علمی داریم: ماهواره‌ها در مقایسه با ارتفاعی که بالن‌ها در آن پرواز می‌کنند، ده یا بیشتر از سطح زمین به دور زمین می‌چرخند. آنها همچنین بسیار سریعتر از بالن ها حرکت می کنند. ماهواره‌ها در مدار زمین‌ایستا – ی،ی «پارک‌شده» بر روی یک موقعیت ثابت با تطبیق سرعت چرخش زمین – با هزاران مایل در ساعت حرکت می‌کنند.

این تمایز علمی جذابیت بالن های نظارتی را نشان می دهد. ماهواره‌های مدرن می‌توانند تصاویر بسیار واضحی از مکان‌های زمینی بگیرند، اما یک بالون نظارتی مجهز به مشابه، به دلیل اینکه ده بار یا بیشتر به سطح زمین نزدیک‌تر است، می‌تواند ،وماً جزئیات بیشتری را ثبت کند. علاوه بر این، یک بالون در تروپوسفر (پایین‌ترین لایه جو) یا استراتوسفر پایین‌تر می‌تواند سیگنال‌های رادیویی را رهگیری کند که ارتباطات تلفنی یا اینترنتی را نشان می‌دهد که برای ماهواره بسیار ضعیف است.

مرز قانونی بین جو و فضا

هنگامی که یک کشور بدون رضایت یک بالون یا شی پرنده دیگر را به حریم هوایی سرزمینی کشور دیگری می فرستد، اولی حاکمیت کشور دوم را نقض می کند و به دلیل احتمال برخورد با هواپیماها و خطر وقوع جنگ، جان افراد را به خطر می اندازد. در مقابل، ماهواره ای که از روی یک کشور مستقل عبور می کند، حاکمیت آن کشور را نقض نمی کند، زیرا حریم هوایی یک کشور به طور نامحدود به بالا و به کیهان گسترش نمی یابد. تا آنجا که به قو،ن بین‌المللی مربوط می‌شود، ماهواره‌های موجود در مدار مانند کشتی‌های روی دریا هستند. همانطور که هیچ ملتی بر اقیانوس ها حاکمیت ندارد، هیچ ملتی نیز بر فضا حاکمیت ندارد.

مرز بین فضای داخلی و فضای خارجی بین المللی کجاست؟ اگرچه عجیب است معاهدات چندجانبه مختلف وظایف مختلفی را در رابطه با رفتار امضاکنندگان در فضا و احترام به آن بیان کرده است، هیچ یک شامل تعریفی از فضا نیست. ممکن است که آن کنجکاوی روزی به درگیری منجر شود. از این گذشته، حتی با تعریف واضح آبهای سرزمینی (تا 12 مایل دریایی) در ماده 3 کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد حقوق دریاها، گاه بر سر صحت ادعای کشورهای مختلف در مورد وسعت آبهای سرزمینی خود اختلافاتی به وجود می آید.

با این حال، برای اه، کنونی، ما نیازی به نگر، در مورد مرز بین حریم هوایی سرزمینی مستقل و فضای بیرونی نداریم. بالون چینی و اشیاء ناشناس مختلفی که ایالات متحده در هفته گذشته ساقط کرده است، قبلاً وارد حریم هوایی ایالات متحده یا کانادا (که با ایالات متحده همکاری کرده اند) یا در شرف ورود بودند. در همین حال، ماهواره‌ها در جایی کار می‌کنند که به وضوح فضای بیرونی را تشکیل می‌دهد. آنها این کار را فقط تا حدودی توسط قانون انجام می دهند.

ماده IV از معاهده فضای ماورای جو (که ایالات متحده، چین و بسیاری از کشورهای دیگر طرف آن هستند) قرار دادن “سلاح های هسته ای یا هر نوع سلاح کشتار جمعی دیگر” را “در مدار زمین” ممنوع می کند. همان ماده «نصب[ing] چنین سلاح هایی بر روی اجرام آسم، یا ایستگاه[ing] تسلیحات در فضای ماورای جو به هر شکل دیگری.» بند بعدی همین ماده، طرفین را م،م به استفاده از «ماه و سایر اجرام آسم، می‌کند. . . منحصراً برای اه، صلح آمیز.»

با تجزیه آن زبان، مشخص می شود که تسلیحات ،تی ماه و سیارات (غیر از زمین) را ممنوع می کند. با این حال، با ممنوعیت صریح قرار دادن سلاح‌های هسته‌ای و سایر سلاح‌های کشتار جمعی در مدار اما نه همه سلاح‌های دیگر، به نظر می‌رسد که معاهده فضای ماورای جو به ماهواره‌های مجهز به سلاح‌های متعارف اجازه می‌دهد. این شکاف منجر به درخواست برای محدودیت‌های اضافی در مورد سلاح‌سازی فضا شده است – به ویژه از آن زمان سال 2021، زم، که روسیه از یک موشک برای انهدام یکی از ماهواره های از کار افتاده خود استفاده کرد. این آزمایش علاوه بر به خطر انداختن سایر ماهواره ها با ایجاد صدها قطعه ، فضایی، می تواند نشانه ای از یک جنگ آینده در مدار باشد.

جلوگیری از خصومت ها در مدار حداقل یک چالش سه جانبه ایجاد می کند. اول، یک چالش پیش نویس وجود دارد. ماهواره ها در حال حاضر نقش مهمی در جنگ های زمینی ایفا می کنند. ایالات متحده اطلاعاتی را در مورد تحرکات نیروهای روسیه به نیروهای اوکراینی ارائه کرده است که تا حدی بر اساس تصاویر به دست آمده از ماهواره ها است.. در همین حال، هر بار که یک رزمنده از فناوری GPS برای ناوبری استفاده می کند، ماهواره ها (که GPS را ممکن می کند) مسلح می شوند. طراحان یک معاهده جدید که محدودیت هایی را برای تسلیح سازی فضای مداری ایجاد می کند باید به دقت بررسی کنند که آیا حتی این نوع استفاده های غیرمستقیم نظامی را ممنوع کنند یا خیر.

دوم، باید اراده سیاسی برای هر توافق جدیدی وجود داشته باشد. در حال حاضر، با توجه به روابط سرد بین ایالات متحده و رقبای نظامی آن روسیه و چین، به نظر می رسد یک دستور بلند است. یک معاهده چندجانبه که بیشتر تسلیحات فضایی را محدود می‌کند، اگر قدرت‌های نظامی پیشرو آن را امضا نمی‌،د، چندان ارزشمند نخواهد بود.

ثالثاً، مانند همه معاهدات، موضوع پایبندی وجود خواهد داشت. ارسال بالن های نظارتی به قلمرو مستقل دیگر کشورها بدون رضایت آنها آشکارا ناقض قو،ن بین المللی است. با این حال به نظر می رسد چین به این نتیجه رسیده است که ارزش تلاش برای فرار از انجام این کار را دارد. حتی واضح تر از آن، در سال گذشته، روسیه به طور آشکار اصول اولیه قانون جنگ را نقض کرده است – ابتدا با راه اندازی یک جنگ غیرقانونی به منظور گسترش سرزمینی و سپس با هدف قرار دادن غیرنظامیان در آن جنگ.

فضا ممکن است آ،ین مرز باشد، اما در گذر از جو زمین، بعید به نظر می رسد که درگیری ها و ش،ت های انس، خود را پشت سر بگذاریم.